ELEFANTOS
ELEFANTOS from willehad eilers on Vimeo.
A documentary on a fictional character. Around ten hours of material were shot in two days traveling by car with elefantos. In the editing room a story came together constructed of different fragments arranged more or less at random. It is impossible not to tell a story by showing scenes of a life.
Elefantos has a car, a good friend, a caring father and a hostage.
Sometimes we find him lost in joy and thankfullness. At other times we see him in despair when beauty gets too much too grasp or smudged by minor unplanned incidents.
In 2005 Elefantos won the Media Art Friesland price and the One Minute Awards in Amsterdam.
A review of the Volkskrant by Sacha Bronwasser:
RECENSIE, Sacha Bronwasser op 23 november ’05
Twee keer tien seconden waren genoeg. Twee keer tien seconden die zo vreemd, zo anders waren dan alle andere video’s die 13 november j.l. op de uitreiking van de One Minute Awards in Paradiso voorbij kwamen, dat ze niet meer uit het hoofd te branden waren.
In de categorie 10-seconden-filmpjes (bedoeld voor mobieltjes): twee zwart-wit filmpjes van een man met olifantenmuts op het hoofd, die wordt lastiggevallen door krullerige, zwarte slierten. De naam van de net van de Gerrit Rietveld afgestudeerde maker: Willehad Eilers. Hij won met het filmpje Beach en nam de trofee met gepaste stoere schutterigheid in ontvangst. Op naar galerie Sign+ waar de volle tien-minuten film Elefantos draait, waaruit Eilers zijn films sneed.
In tien minuten spiegelt Eilers de wereld van Elefantos voor, een jongen met een olifantenmasker die gelijksoortige vrienden heeft waarmee het aangenaam toeven is. Hij is gelukkig en ook melancholiek, en af en toe een beetje angstig.
Het verhaaltje is warrig en dun, maar dat is ook niet Eilers troef. Dat is de vormgeving. De kostuums, de ondertitels die dan eens in hanepoten, dan weer in sierlijke letters verschijnen. De vondsten in het geluid, de woekerende zwarte lijnen – het is angst, vermomd als calligrafie. En als klapper de gospel-zangeres die als een Grieks koor aan het einde de film mag uitzingen; Willehad Eilers heeft een barokke fantasie en goud in de vingers. Nog eens zien, en nog eens.
